در راستای استجواب وزاری دفاع و داخله و رییس امینت ملی در پارلمان، اعتراض های نیمه و نصفه مرز نشینان و ناامنی فزاینده در پی ورود هزاران پشتون پاکستانی به خوست و هلمند و نورستان و کنر، بالاخره نشستی مشترک میان مقام های ارشد امنیتی دو کشور در اسلام آباد برگزار شد.
گذشته از تمامی انتقادها، خرده گیری ها و غرض ورزی ها برای موضع ضعیف و انعطاف پذیر حکومت کابل در برابر شورای کویته و حکومت مرکزی اسلام آباد، نباید از ذکر این مهم غافل شد که حامد کرزی تقلای برقراری تعامل مثبت و سازنده با کشورهای همجوار را در طول این 12 سال داشته است.
آنچه که از افغانستان- پاکستان معضلی حل ناشدنی ساخته منافع گروه های درگیر در منطقه و غرب است بگونه ای که اصل و اساس شکل گیری این کشور از هند و کشورمان، بر مبنای منافع پایدار استکبار در منطقه ای استراتژیک و البته تجزیه قدرت های بزرگ به اقوام قبیله ای و پراکنده بوده است.
با این تفاسیر آنچه که در مطبوعات و رسانه های دو کشور درباره تنش های دیورند و بن بست سیاسی کابل اسلام آباد مطرح می گردد در واقع بی منطق و پوچ است چرا که هدف از این نشست های دو یا چند جانبه تداوم اوضاع کنونی است نه خاتمه آن!
بدیهی است که منافع کوتاه مدت، بلند مدت و میان مدتی که امریکا و انگلیس با هاله ای از حمایت تسلیحاتی و تسهیلاتی اسراییل در منطقه ای جنگ زده، متلاطم و متشنج بدست آورده و خواهند آورد بسیار بیش از منافع احتمالی آنها در منطقه ای عاری از تروریسم و حاوی امنیت و ثبات سیاسی است.
از یک رو در پاکستان، موازی کاری و جدایی حکومت مرکزی از شورای کویته و استخبارات این کشور همراه با وضعیت نابسامان صنعتی و اقتصادی، این کشور را مجاب و مجبور به تداوم حملات خواسته یا ناخواسته به دیورند نشینان برای تداوم کمک های مالی جامعه جهانی برای محو تروریسم می نماید.
از دیگر رو، افغانستان کشوری است که اتحاد و اتفاق نظر و حمایت از حکومتی نوپا برای قد علم کردن در منطقه را در خود ندارد بنابراین شورای عالی صلح، ارگ کابل و کابینه حامد کرزی همواره در انتخابی خودخواسته یا اجباری گریز ناپذیر روی به انفعال و انعطاف و عدم نتیجه گرایی در مذاکرات آورده اند.