وضعیت کنونی: افغانستان در بحران بی ثباتی و ابهام انتقال قدرت دست و پا می زند؛ سکوت مرگ بار مجامع بین المللی و نهاد های مدنی بر این دهشت افزوده است و نه عبدالله و نه اشرف غنی هیچ یک حاضر به پذیرش شکست یا کوتاه آمدن از مطالباتشان برای تامین امنیت روانی مردم ملکی نیستند.
راه حل اول: ایجاد دولت ایتلافی متشکل از هر دو گروه رقیب یعنی موازنه قدرت میان تحول و تداوم با اصلاحات و همگرایی به گونه ای که هر یک از آنان به تناسب آرا و جایگاه مردمی خود به قدرت چنگ بیاندازند.
پیامد مثبت: برون رفت سریع از بحران کنونی، نظم و تدوین دادن به برنامه انتقال قدرت در زمان تعیین شده و عدم اجازه مداخله بیش از پیش به کارشناسان و نمایندگان خاص کشورها در امور افغانستان برای انتخابات ریاست جمهوری و نیز جلوگیری از تشتت بیشتر اذهان عمومی.
پیامد منفی: نوعی بی توجهی و بی احترامی به انگشت های رنگ شده و ساعتها ایستادن مردم ملکی در صف برای انتخاب یکی از این دو نفر، یکی از این دو تیم و یکی از این دو شعار بی برنامه؛ در واقع باید با درمان موقت بحران با ایتلاف، منتظر دردسرهای بزرگتر و کشمکش های بیشتری در ارگ بود.
راه حل دوم: برگزار کردن مجدد انتخابات ریاست جمهوری در برخی ولایات بشدت متقلب و متخطی برای جلب رضایت عبدالله این بار با نهایت نظارت و کنترل ناظران بین المللی و اعمال تمامی مطالبات مشروع اصلاحات و همگرایی برای صیانت از آرای عمومی.
پیامد مثبت: اطمینان خاطر مردم ملکی، هواداران اصلاحات و همگرایی و ستاد انتخاباتی داکتر عبدالله از نتیجه نهایی همراه با جلوگیری از هرگونه گسترش اصطکاک ها و غرق شدن در بحران سیاسی.
پیامد منفی: صرف هزینه و زمان و انرژی برای برگزاری دور سوم انتخابات 1393، احتمال حضور کمرنگ مردم و تقویت احساس تبعیض میان مردم ملکی، عدم اطمینان قبلی از چگونگی روند شفافیت و عدالت در صندوق های رای و در نتیجه اتلاف وقت برای انتقال قدرت و خاتمه به حکومت 12 ساله حامد کرزی.
نتیجه گیری: این نوشته صرفا یک تشریح بر اوضاع کنونی بن بست انتقال قدرت در کابل از جوانب مختلف بود. بدون هرگونه نتیجه گیری یا تجمیع نظرات مثبت و منفی براحتی می توان دریافت که همواره اولین راه بهترین راه نیست و تعجیل دولتمداران داخلی و خارجی در برون رفت از بحران می تواند عواقب جبران ناپذیر در درازمدت داشته باشد.