در حالیکه طی چند سال اخیر مقامات و مسوولان کشور خصوصا وزارت مبارزه با مواد مخدر هر روزه دم از تلاش فراوان برای محو کشت و مصرف مواد مخدر در افغانستان می زدند، براساس اداره مبارزه با جرایم و مواد مخدر سازمان ملل ده فیصد نفوس کشور یعنی بیش از یک میلیون و نیم نفر آلوده به مصرف مواد مخدر می باشند.
گفته می شود بیشتر معتادین کشور در گروه سنی 15 سال تا 64 سال قرار دارند که وجود این تعداد معتاد دو برابر متوسط جهانی است. در حالیکه تنها ده فیصد از این معتادین به مراکز درمانی ترک اعتیاد در ۲۱ولایت دسترسی دارند و این رقم نشان می‌دهد که افراد برای ترک اعتیاد با مشکل رو به رو هستند، و به تعداد کافی در سطح کشور مراکز درمانی ویژه معتادین وجود ندارد.
زمانی این مساله ضرب المثل شده بود که افغانستان بزرگترین صادر کننده مواد مخدر جهان است اما معتاد ندارد، ولی امروز وجود بیش از یک میلیون و نیم معتاد در کشور بسیار نگران کننده است چرا که برای یک میلیون معتاد فقط پنجاه شصت مرکز در سراسر کشور ایجاد شده است،که این مراکز فقط 1،6 فیصد آن را تداوی می کند، اما برای تداوی بیش از 98 فیصد آن امکانات و مراکزی تداوی وجود ندارد.
ارایه این آمار تکان دهنده باید زنگ بیداری برای مسوولین دولت آینده علی الخصوص وزارت مبارزه با مواد مخدر باشد چرا که افزایش دو برابری معتادین در سال گذشته آثار بسیار مخربی بر روی پیشرفت های اجتماعی و فرد معتاد در کشور دارد.
آنچه بیشتر این گزارش را تاسف بار تر می نماید اینکه حدود نیمی از این افراد مبتلا به مواد مخدر کودکانی می باشند که از سوی والدین مواد در اختیار آنها قرار می گیرد. بسیاری از خانواده ها در مناطق شمالی و جنوبی کشور به علت عدم دسترسی به خدمات اولیه بهداشتی از تریاک برای درمان فرزندان خود استفاده می‌کنند، و یا به علت فقر، فرزندان خود را برای کار به مزارع خشخاش در جنوب می‌فرستند. گفته می‌شود، صاحبان مزارع خشخاش نیز برای استثمار بیشتر کودکان، آنان را تشویق به استعمال تریاک می‌کنند.
اغلب زنان ولایات شمالی هنگام بافت قالین نه تنها برای تسکین درد از تریاک استفاده می‌کنند، بلکه برای آرام نگهداشتن کودکان بیگناه و یا خوابندن آنان به آنها تریاک می‌دهند. که البته میتوان بکارگیری و یا وادار کردن آنان از سوی باندهای جنایتکار و یا خانواده‌های فقیر در مزارع خشخاش هنگام برداشت تریاک را از دیگر دلایل عمده گسترش اعتیاد در میان کودکان دانست.
این افزایش تعداد معتادین کشور فقط مربوط به یک قشر خاص از جامعه نیست بلکه تقریبا همه گیر شده است به نحوی که در آزمایش اعتیاد انجام شده از متقاضیان به خدمت در پولیس ملی نیز ۱۲ تا ۲۱ فیصد مثبت بوده است و افزایش معتاد در زندانهای کشور نیز از این جمله می باشد.
این بررسی‌ها همچنین نشان می‌دهد که تعداد زنان معتاد روز به روز در حال افزایش است و این روزها مراکز درمان اعتیاد مملو از زنانی است که قصد ترک اعتیاد را دارند که البته بزرگترین مشکل فعلی موجود در این زمینه این است که زنان از ترس آبروی خود به راحتی راضی نمی‌شوند به این مراکز مراجعه کنند تا درمان شوند .
متاسفانه در این رابطه هیچ اقدام مفیدی از سوی دولتی کرزی انجام نشد. چندی قبل بسیاری از آگاهان مسایل داخلی کشور گنجانیدن مضرات مواد مخدر در کتاب‌های درسی و همچنین اطلاع رسانی شفاف و دقیق از سوی رسانه های صوتی و تصویری داخلی کشور شدند. که تاکنون هم عملی نشده است.
البته باید گفته شود که ما از مردم عادی گلایه نداریم بلکه این گزارش کم کاری های برخی از وزیران دولت کرزی را نشان می دهد. از سوی دیگر وزارت مبارزه با مواد مخدر مشغول انجام چه کاری است که این آمار تعجب آور، حاصل عملکرد این وزارتخانه است. مسوولانی که در این وزارتخانه مصروف بودند و خواهند شد باید بدانند که افزایش شمار معتادین نه تنها سلامت اجتماعی را تهدید می‌کند بلکه به اقتصاد کشور نیز آسیب می‌رساند.
توقع دیگر مردم در این باره از رسانه های تصویری است تا با اطلاع رسانی دقیق و شفاف، معضلات و مشکلات آلودگی به مواد مخدر را مکررا اعلام نماید و تنها به فکر کسب دارآمد کمتر باشند. همچنین علما و ملا امامان می تواند در مساجد نقش بسیار موثری در دوری خانواده ها از این مواد افیونی داشته باشند.
افزایش مراکز تداوی معتادین در سراسر کشور، برنامه های آگهی دهی به مردم در برابر ضررات مواد مخدرر و جلوگیری از حضور کودکان در مزارع خشخاش از دیگر خواسته های ملت افغانستان از مسوولان مربوطه در دولت وحدت ملی می باشد که هرچه زودتر اقدام به رفع این معضل نمایند.
روشن و واضح است که اگر در سال جدید روند افزایش معتادین کنترل نشود، افزایش معتادین تا چند سال بعد غیر قابل پیش بینی خواهد بود و روز به روز هم وضعیت معتادین خرابتر خواهد شد. البته آمریکا و همپیمانانش نیز باید بدانند که مشکل مواد مخدر در افغانستان تنها مشکل افغانستان نیست بلکه مشکل کشور های منطقه وجهان است و به یک مبارزه جدی جهانی نیاز دارد، تا این تهدید جهانی را از بین برد.
البته باید این نکته را هم اضافه کرد که اگر دولت جدیدی تشکیل شود و این عبدالله و این اشرف غنی بر سر تشکیل دولت وحدت ملی به توافق برسند!!