یکی از اتهام های اصلی که بر آمریکایی ها و انگلیسی ها و دیگر غربی های حاضر در افغانستان محرز است، سرقت و دزدی آثار عتیقه و اشیاء گرانبها و سنگ های قیمتی و از همه مهمتر مواد اولیه معادن است.
بسیاری از کارشناسان منطقه ای بر این اعتقاد هستند که خروج آمریکایی ها از عراق، نه بر اساس عدم امضای پیمان که این بهانه ای بیش نبوده است، که نبود معادن غنی و ثروت های حجمی و اثار عتیقه گرانبها برای سرقت بوده است.
آمریکایی ها پس از آنکه متوجه شدند در عراق چیزی برای بردن وجود ندارد، آنجا ترک کرده و کشوری که برای شان از جهات مختلف و به خصوص مواد اولیه کارخانه های اتمی و شیمیایی شان سرشار است را جدی تلقی کردند و آن افغانستان بود.
در تبلیغات شان آمده است که برای مدتی از افغانستان غافل شدند و این کشور لانه هراس افکنان شد، در حالیکه غفلت آنان به دلیل وجود غنایم و معادن سرشار بوده است نه هراس افکنی که در حقیقت هراس افکنی حربه خودشان برای تداوم حضور شان بوده است نه مبارزه با آن.
در این میان این مردم بیچاره ما هستند که فریب تبلیغات حساب شده غربی ها را خورده فکر می کنند که اگر آنان نباشند چه اتفاقاتی بدتری در این کشور خواهد افتاد.
آمریکا و انگلیس تمامی زمینه ها را برای غارت آثار عتیقه و معادن ما فراهم نموده مردم را درگیر جنگ و هراس افکنی کردند تا بدین وسیله هم مردم فرصت انتقاد و بررسی دزدی های غربی ها را متوجه نشوند و هم آنان با خیال راحت و با اندکی تلفات و خسارات به ثروت های کلان خدادادی این مملکت دست یازند.
همه مردم ما شاهد این هستند، هر روز که می گذرد یکی از آثار مشهود مفقود شده و دزدی آن به افراد داخلی و یا پاکستانی ها نسبت داده می شود در صورتی که همان افراد داخلی و هم پاکستانی ها واسطه و دلالان غربی ها هستند.
در کنار این آثار ، موارد فراوانی از وجود حفاری های غیر قانونی حکایت می کند که ظاهرا از دید عموم مخفی مانده و غربی ها مشغول غارت آنها هستند.
در گذشته این ذهینت را به ما داده بودند که افغانستان نه معدن دارد و نه نفت و گاز و نه هم ثروتی که از آن بشود استفاده کرد، در صورتی که خودشان مشغول رصد کردن آن معادن بودند و مردم بی خبر ما هم تبلیغات شان را باور کرده فکر می کردند در کشور فقیری زندگی می کنند که باید با کمک های غربی ها روز بگذراند. در حالیکه هر روز که می گذرد بیشتر مشخص می شود که این کشور نه فقیر بل یکی از کشور های ثروتمند منطقه است که غربی ها در حال غارت آن هستند.
در طول سه دهه گذشته خارجی ها هم راه های زمینی و هم مسیر های فضایی افغانستان را در اختیار داشتند و هرگز نظارتی بر غارت های شان وجود نداشته است.
از یکطرف موترهای ترانزیتی که به سمت پاکستان می رفت و از طرف دیگر هواپیماهای باربری که هر روز از فرودگاه های کشور ما به سوی آمریکا و انگلیس در پرواز بود و مردم فکر می کردند که این هواپیماها برای آوردن کمک به افغانستان آمده اند.
در حال حاضر آمریکایی ها قصد دارند این دزدی های شان را قانونی ساخته بصورت رسمی و با عقد پیمان با افغانستان، بدون مخفی کاری همچنان تمامی مسیر های زمینی و هوایی کشور را در اختیار داشته باشند و هیچ فرد افغانستانی حتی رییس جمهور اجازه مداخله و اعتراض را نداشته باشد.
ماده شانزدهم واردات و صادرات
1. نیرو های ایالات متحده و قراردادی‌های ان‌ها می‌توانند هرنوع تجهیزات، اکمالات، اجناس، تکنولوژی، اموزش و سایر خدمات را به افغانستان وارد، صادر، صدور مجدد، انتقال و یا مورد استفاده قرار دهند.
نکه ظریف و قابل توجهی که باید بدان دقیق نگریسته شود، مخفی کاری در زمینه نقل انتقال خارجی ها است.
اگر طرف امریکایی در صدد انجام اعمال غیرقانونی نیست، اساساً چرا نظارت ارگانهای مسوول افغانستان در این خصوص را به طور کامل نفی کرده است؟ اگر کالاهای مورد نقل و انتقال خلاف مقررات و معاهدات بین المللی نیست چرا برای مخفی ساختن محتوای آن از دید مقامات مسوول افغانستانی تلاش می شود؟
و آیا آمریکایی ها در این نقل و انتقال ها چه چیز هایی و از کدام مناطق را انتقال می دهند؟
و ده ها سوال و چرای دیگر که به این زودی ها کسی جوابی برای آنها نخواهد داشت.