از همه مهمتر اینکه این جنایت سبب شد حکومت،ارتش،احزاب سیاسی و مذهبی و ملت همه با هم یکصدا خواستار قلع و قمع تروریسم در اینکشور شدند و اجلاس همه احزاب از سوی دولت فراخوانده و یک وحدت ملی به نمایش گذاشته شد و همین جنایت بود که دولتمردان سیاسی و نظامی را به اعلام تغییر موضع در مورد طالبان خوب و بد واداشتند و از سوی حکومت و ارتش اعلام گردید که دیگر طالبان خوب و بد وجود ندارند بلکه همه آنها بد هستند.ولی بی توجهی حکومت پاکستان نسبت به جنایتی که روز جمعه گذشته در تاریخ 10/11/1393(30 ژانویه) در شهرستان شکارپور ایالت سند رخ داد که یک عملیات انتحاری بر روی نمازگذاران در یک حسینیه که داشتند به خطبه های نمازجمعه گوش می دادند،صورت گرفت که در نتیجه آن 70 تن از نمازگذاران شهید و بیش از 40 تن نیز زخمی شدند، سوالاتی را ایجاد کرده است که آیا تصمیم هایی که در رابطه با ریشه کنی تروریسم بعد از جنایت پیشاور اتخاذ گردید دروغ بود یا نه ؟یا تروریسم و قربانی تروریسم در پاکستان تفاوت می کنند؟ که به نظر می رسد پرسش دوم بیشتردر این زمینه صدق می کند.جنایتی که در پیشاور رخ داد بر علیه مدرسه ای بود که متعلق به ارتش بود و اکثر قربانیان این نیز فرزندان افسران ارتش بودند.اینجا باید تروریستها شدیدا محکوم می شدند و کل ماشین جنگی باید علیه تروریستها به حرکت در می آمد ولی با جنایت شکارپور چنین برخوردی صورت نگرفت.به گفته سید خورشید شاه رئیس اپوزیسیون در مجلس ملی پاکستان نیز در این زمینه در اجلاس مجلس ملی این کشور ضمن انتقاد از حکومت گفت که چودری نثارعلی خان وزیر کشور پاکستان حتیی جنایت شکارپور را محکوم نیز نکرد به گفته او اینقدر بی توجهی و بی حسی دولت نسبت به یک جنایت بزرگ قبلا دیده نشده است و مردم ایالت سند و به این خاطر خیلی از دولت مرکزی مایوس شدند.حال این پرسش مطرح است چرا نگاه دولت و نظام پاکستان نسبت به قربانیان تروریسم متفاوت است؟چرا مردم مظلومی که در مساجد،حسینیه ها و تکایا در حالت بندگی خدا و در برگزاری نماز جماعت قتل عام می شوند،اینقدر مورد بی توجهی قرار می گیرند؟اگر جنایت علیه حسینیه ها و یک قشر خاص مذهبی(شیعه)که از 25 سال قبل ادامه دارد،مورد توجه قرار می گرفتند و مردم این قشر از پیر و جوان و زن و مرد و کودک نیز بعنوان شهروندان پاکستان قلمداد می شدند و از آنان محافظت می شد و نسبت به تروریسم علیه این قشر حساسیت نشان داده می شد،نوبت به قتل عامِ دانش آموزان کم سن وسال یک مدرسه در پیشاور نمی رسید که به طرز فجیعی به قتل رسیدند که این امر نشان می دهد از یکسو نظام پاکستان بین قربانیان تروریسم فرق می گذارد و از سوی دیگر هنوز نیز سیاست تروریست پرور در پاکستان پایان نیافته است.اگرچه برخی تروریستها تاسیسات نظامی و دولتی را نیز مورد حمله قرار می دهند که برخی این را هم یک عمل تاکتیکی می دانند اما برخی هم می گویند تروریستها که توسط خود ارتش و سازمان استخباراتی پاکستان خلق شده اند و حالا از سوی ارتش مورد برخورد قرار می گیرند،علیه اربابان خود نیز دست به تروریسم می زنند.البته برای اینکه اربابان رضایت تروریستها را جلب نمایند،دستان آنان را در حملات علیه مردم مظلوم و بی دفاع بویژه شیعیان،بازگذاشته است تا از آنان همچنان بعنوان یک سلاح استراتژیک در مقابل هند و افغانستان و غیره استفاده نمایند