اول، نبود امنیت به همه داشته ای افغانستان ضربه زده است. در نبود امنیت بحث از حفظ محیط زیست، تا حدودی خوشبینانه بهنظر می رسد. زیربناهای افغانستان در جنگهای گذشته به شدت آسیب دیده است و حکومت مرکزی کنترولی بر ادارات نداشته و در ولایات که اصولا بحث تسلط حکومت مرکزی مطرح نبوده است. بسیاری از ولایات کشور از تسلط حکومت مرکزی خارج بوده ائد. و حتا در سیزده سال گذشته که بهترین دوره حکومت های حدود نیم قرن اخیر بوده است، شمار زیادی از ولایات از ناامنی و حضور افراد و گروه های مسلح غیر قانونی رنج می برد. آثار باستانی و حیات وحش در اثر امتداد جنگ ها از بین رفته اند و کسی نیست که بتواند جلو آنها را بگیرد.
دید نظامی به قضایای افغانستان نیز سبب شده تا به موضوعات نظامی بیشتر اهمیت داده شود و به موضوعات غیر نظامی کمتر پرداخته شود. توجه به محیط زیست، بهداشت و صحت در وضعیتی که عموما به جنگ و ناامنی و توابع آنها فکر می کنند، بسیار اندک است.
دوم، نبود استراتیژی بلند مدت برای حفظ محیط زیست. در افغانستان همه امور در سیزده سال گذشته یا توسط خارجی ها برنامه ریزی شده که شناخت کافی از افغانستان نداشته اند و یا توسط افغانهایی که اکثریت آنها ظرفیت و تخصص لازم را برای برنامه ریزی نداشته اند، طراحی و برنامه ریزی شده است. در چنین حالتی استراتیژی حفظ محیط زیست در افغانستان ساخته نشده است و اگر گپ و گفت هایی نیز بوده به صورت موقتی و غیر حرفه ای بوده و راه به جایی نبرده است. بدیهی ترین اصول حفظ محیط زیست در کشور در نظر گرفته نشده است. از پاک کردن کوچه ها و جاده ها گرفته تا کنترول مواد نفتی و دارویی و غذایی هیچ یک بر اساس برنامه و پلان منظم ساخته نشده است. ادارات مسئول نیز در فساد اداری و بی نظمی دست و پا می زنند.
سوم، نبود فرهنگ حفظ محیط زیست در افغانستان به وضوح مشاهده می شود. نیاز به استدلال ندارد که از ضعف فرهنگ حفظ محیط زیست در افغانستان یاد آوری شود. تنها گذار به مرکز شهر کابل به خوبی نشان می دهد که افغان ها در حفظ محیط زیست آموزش ندیده اند. اکثریت آنها فکر می کنند وظیفه حفظ محیط زیست تنها به دولت بر می گردد و شهروندان هیچ مسئولیتی در قبال آن ندارند.
چهارم، سیاست زدگی در همه مسایل زندگی افغان ها به شدت جریان دارد و بر همه امور تسلط دارد. برخورد با امور مختلف تحت تسلط برداشت های سیاسی افراد است. به عنوان نمونه جامعه مدنی در افغانستان بیشتر به امور سیاسی می پردازد و کمتر به مسایل اجتماعی مانند حفظ محیط زیست و بهداشت و توجه به مسایل صحی پرداخته است. نهادهای فرهنگی مسئول نیز همین گونه اند. نهادهای فرهنگی ضعیف ترین نهادها در مقابله با رخدادها و حوادث مختلف بوده اند. نهادهای فرهنگی در نوعی انفعال به سر می برند. کمتر به مسایلی می پردازند که خارج از نظر سیاستمداران بوده باشد. رسانه های همگانی نتوانسته اند به موضوعات اساسی در اجتماع بپردازند. اگر به اندازه ای که به مسایل جنگ و موسیقی در رسانه های مختلف کشور پرداخته شده است، به مسایل اجتماعی و فرهنگی دیگر پرداخته می شد، حد اقل تا حدودی از نظر فرهنگی مسایل مطرح و مورد تاکید قرار می گرفت.
در کل، باید گفت که افغانستان در مورد مسایل اجتماعی و فرهنگی کار جدی ای نکرده است و باید به صورت جدی به این مسئله پرداخته شود. بازبینی بسیاری از قوانین و مصوبات و برنامه های دولت نیاز اساسی برای حفظ محیط زیست است.