در آستانه تشکیل دولت جدید، نگرانی درباره وضعیت افغانستان در سالهای آینده مساله ای است که بسیاری را به این فکر داشته تا چشم اندازی راجع به کشور ما در سالهای پیش رو ترسیم نمایند.
از سال 2001 که آمریکا به همراه 50 کشور دیگر به افغانستان لشکر کشی کرد، همگان منتظر بودند تا کابل تبدیل به پاریس دوم شود و به بیست سال جنگ و خونریزی داخلی خاتمه داده شود اما متاسفانه اینگونه نشد که هیچ، سیزده سال دیگر بر ادامه جنگ افزوده گردید.
اما به راستی آینده افغانستان در سالهای آینده چگونه خواهد بود؟ آیا آمریکا با دولت جدید افغانستان موفق به سر و سامان دادن این اوضاع آشفته می شود یا خیر؟ آیا دولت بعد از دولت کرزی می تواند تحولی در کشور به وجود آورد یا آن دولت هم یک حکومت وابسته به غرب خواهد بود؟
اگر از اظهار نظر راجع به عملکرد دولت های آینده منصرف شویم، با حقیقتی تلخ مواجه می گردیم که شاید کمتر به آن توجه شده است. آن هم اینکه طی این سیزده سال چندین میلیارد دالر از سوی جامعه جهانی به افغانستان کمک واریز شده تا اوضاع بهبود یابد.
از مجموع این کمکهای میلیارد دالری به بازسازی افغانستان، مقداری کمک بلاعوض و بشر دوستانه بوده است که نیاز نیست دوباره بازگردانده شود. ولی مابقی این مبلغ یا بصورت وام قرض الحسنه می باشد که سود به آن تعلق نمی گیرد و یا بصورت وام هایی است که به آنها سود تعلق می گیرد.
تاریخ باز پرداخت این مبالغ تقریبا از سی سال آینده شروع می شود. یعنی دولت افغانستان طی مدت سه دهه باید با این پولها را ( که الحق و الانصاف پول کمی هم نیست و شاید بسیاری از ما حتی توان تبدیل کردن این پول به واحد پول افغانستان را هم نداشته باشیم) به ترمیم زیر ساختهای اساسی اقتصاد کشور می پرداخت تا بتواند درمدت سی سال این واحدها به سود دهی برسد.
چندین میلیارد دالر به افغانستان کمک شد تا دولت بتواند علاوه بر بهبود اوضاع اقتصادی کشور، افغانستان را تبدیل به یک قطب اقتصادی در منطقه نماید که به علت قرار گرفتن در شاهراه خاورمیانه و اروپا این تصور دور از ذهن نبوده و نیست.
اما متاسفانه عملکرد دولت و خود غربیها طوری رقم خورد که 30 سال آینده که زمان باز پرداخت این قرضها فرا می رسد، وضعیت افغانستان بدین گونه باشد: مردم روز به روز فقیر تر شده و مشکلات اقتصادی فشار بیشتری به آنها وارد می نماید به حدی که مجبور شده دست به قاچاق موادمخدر یا رشوت گیری بزنند. آنها هم که اندک سرمایه ای داشتند از ترس از بین رفتن دارایی خود کشور را ترک کرده اند.
سی سال بعد زمانیکه که غربیها وامها و قرضهایی را که به کشور ما داده اند مطالبه کنند، افغانستان کشوری است بدون معادن و منابع معدنی، بدون سرمایه گذار داخلی ، در حالی که دیگر توان اتکا به کشورهای همسایه را هم ندارد.
این واقعیتی است که بزرگترین هدف غرب از لشکر کشی به کشور ما، فرار از بحرانهای شدید اقتصادی کشورهایشان بود. آن می دانستند که معادن افغانستان دست نخورده و بکر است و با کمی آشفتگی و با بهانه کمک به مردم آن می توانند به راحتی بزرگترین منابع معدنی جهان را در اختیار خود بگیرند و بدین طریق مشکلات مالی خود را جبران نمایند.
از طرفی ( اگر کسانی که در داخل کشور هستند ناراحت نشوند ) باید بگوییم: اکثر کسانی که سرشان به تنشان می ارزید، از ترس جان و بخاطر حفظ سرمایه خود پناهنده کشورهای دیگر شده اند و با بدتر شدن روز به روز اوضاع، دیگر امیدی به بازگشت آنان وجود ندارد بخصوص که فرزندان آنان دیگر یک افغانستانی نیستند و تابع کشور ثالثی شده اند.
سی سال بعد وقتی کشورهای همسایه و حتی برخی کشورهای غربی مشاهده کنند، که تلاشها و زحمتهای حتی ظاهری آنان ثمری در پی نداشته است، از همکاری با دولت افغانستان منصرف شده و افغانستان تبدیل به منزوی ترین کشور دنیا می شود با این توضیح که هیچ چیزی برای پیشرفت ندارد.
این واقعیتی است که با ادامه این وضعیت، خواه ناخواه به سراغ ما خواهد آمد، چه عزیزان مسوول قبول کنند چه قبول نکنند؟