در دور پیش، فقط هشت نامزد وزیر توانست از دهلیز پارلمان گذشته و وارد خانۀ به نام حکومت شوند، اما این بار، با این که گمان می رفت برخی از نامزد وزیرهای معرفی شده هم چنان رای تایید را بدست نیاورند، ولی برخلاف تصور و انتظار، اکثریت قریب به اتفاق آن ها رای های بلندی را نیز کسب کردند.
به یقین می توان گفت که اگر دو تیم سیاسی برسر قدرت، قادر به معرفی نامزدِ وزارت دفاع ملی نیز می گردیدند، رای تایید را کسب کرده و بدین ترتیب اعضای حکومت تکمیل می شد. اما با آن که وزیر دفاع ملی تا هنوز رای نگرفته و نامشخص است، ولی اکثریت اعضای حکومت ـ به تعبیر قانون اساسی ـ تکمیل شد.
با این که رییس جمهور و رییس اجرایی در برخی موارد، شایسته سالاری و تخصص را به صورت کلی نادیده گرفته و چهره های تحصیل کرده در حوزۀ علوم طبیعی را به وزارت خانه هایِ معرفی کرده اند که بیشتر حوزۀ کاری دانش آموختگان علوم انسانی و اجتماعی است و تصور بر این بود که مجلس نمایندگان در این مورد مکثِ خواهد کرد، اما نمایندگان بدور از این گونه مسایل به همه رای دادند.
از یک منظر، رفتار پارلمان قابل ستایش، تحسین و تمجید است. زیرا حدود هجده ماه بود که وزارت خانه های دولتی در فقدان مسوول و وزیر به سر می برد. از این رهگذر وجود مدیر ـ سرپرست ها با صلاحیت های اندک و پایین، بحران را در تمامی حوزه های عمومی پدید آورده بود. در این صورت، مسوول، مدیر و وزیر گرچند فاقد تخصص، اما با صلاحیت های کافی و بسنده، به مراتب بهتر از وضعیت سرپرستی خواهد بود.
از این نظر، پارلمان رفتار مناسب را با نامزد وزیرهای معرفی شده داشت. آن ها فشارهای افکار عمومی را درک می کردند و دقیقا بر این نکته واقف بودند که رد کردنِ بخش قابل توجهِ از نامزد وزیرها، یاس و نا امیدی ها را در همه لایه های اجتماعی افزایش می دهد و زمینه ها و بسترهای گام برداشتن کشور به سمت بحران سیاسی میسور می گردد.
با توجه به این بحث، به نظر می رسد که اکنون، زمان کارکرد و کارآمدی فرا رسیده است. زمانِ عمل کردن به برنامه ها و شعارهای رسیده است که در تمامی ولایت ها و شهرها طنین انداز بود. هر نامزد ریاست جمهوری و تیم های کاری اش، از ساخت جامعۀ آرمانی، مدینۀ فاضله و هدایت افغانستان به سمت وضعیت مطلوب و ایده آل سخن می زدند. همۀ نامزدها به وی‍ژه دو نامزد مطرحِ که اکنون قدرت را در دست دارند، در همۀ موارد از برنامه و پلان سخن می زدند. آقای غنی مدعی بود که در مورد همۀ چالش های کشور به صورت جدی و عمیق اندیشیده و برنامه های منسجم ارائه می کند و آقای عبدالله نیز از برگشتاندن قدرت به مردم و از تحقق آرزوهای شان می گفت.
پس اکنون نوبت عمل و صداقت رسیده است. شهروندان بنابر دعوت و تبلیغ های نامزدان با تقبل خطرها و تهدیدهای جدی، به مرکزهای رای دهی رفته و رای دادند، اکنون، نوبت دو تیم برسر قدرت است که با تمامی توان تلاش کنند به وعده های شان عمل و برنامه های شان را عملی کنند و نیز در مورد مسئله ها و چالش های که به صورت آنی پیش می آید، نهایت تلاش را نمایند تا منفعت های عموم کشور مطمح نظر قرار داده شود.
در چند روز گذشته حوصله و صبر مردم به پیمانۀ به سر رسیده بود که زمزمه های «کرزی باید برگردد» را مطرح می کردند. با این که دولت آقای کرزی، چالش های متعدد سیاسی ـ امنیتی، اقتصادی و اجتماعی داشت و مردم به شدت ناراض بودند، اما نارضایتی از دولت جدید به پیمانۀ بلند رفت که همه به ارواح پدر و مادر کرزی درود می فرستادند و برخی آرزوی برگشت اش را می کردند.
فکر کنم، حادثۀ خونین، دردناک و دل خراش بدخشان، میزان نارضایتی از دولت جدید را بیشتر کرد. رییس جمهور غنی حدود یک هفته بعد از حادثه به بدخشان رفت. اما با بحث تفکیکیِ که مطرح کرد، به نظر می رسد، برخی ها را رنجاند و چندان جهت آرامش خاطر خانواده های قربانی موثر واقع نگردید.
رییس جمهور تلویحا طالبان افغانی را تبرئه کرد. ایشان جنایت نابخشودنی بدخشان را متوجه تروریزم بین المللی کرد و به زعم خود به دیگران تفهیم کرد که طالبان افغانِ که من از گفت و گو و مصالحه و در نهایت معذرت خواهی از آن ها سخن می گویم، عصیان نکرده اند.
اما آیا حقیقتا تفکیک میان طالبان افغانی، پاکستانی و ..... مطابق با واقعیت هاست؟ آیا آن ها با هم در ارتباط نبوده و هم دیگر را حمایت نمی کنند؟ گیریم که به لحاظ جغرافیایی طالبان را به افغانی و خارجی یا به داخلی و بین المللی تقسیم کرد، آیا طالبان داخلی با طالبان خارجی همکاری نکرده و زمینه های جنایت و فاجعه را برای آن ها نمی چینند؟.
به نظر این نگارش، تفکیک کردن طالبان به داخلی و خارجی و یا تروریزم داخلی و بین المللی، نادرست خواهد بود. طالب، داخلی و خارجی ندارد و تروریزم ملی و بین المللی ندارد. همه از یک کاسه آب می خورند.
به هر صورت، اکنون، مردم یک خواست جدی در زمینۀ امنیت از حکومت و دولت دارند؛ مبارزه با عوامل نا امن سازی کشور و دشمن های خون خوار مردم.
کاهش بیکاری و در نهایت فقر از جمله شعارهای مهم هر دو تیم بوده است. هزارها جوان بی کار در سرک ها و چهارراهی ها در انتظار کار ایستاده اند، اما به ندرت شاید در یکی از روزهای هفته کار کنند. بی کاری پنهان به صورت جدی محسوس بوده و ناله های مردم به گوش می رسد.
وصل کردنِ همۀ ولایت ها و به وی‍ژه شکستاندن زندان مناطق مرکزی از جمله شعارهای بود که هر دو تیم به گونه ای و تیم رییس جمهور غنی به صورت جدی به آن تکیه می کرد. پس اکنون زمان عمل و اقدام فرا رسیده است.
مبحث های فراوانِ در زمینۀ معارف، تحصیلات عالی و صحت است که باید بدان پرداخته شود.
و بحث خیلی مهم و تنش زای که رییس جمهور غنی در دور دوم انتخابات ریاست جمهوری بر آن تمرکز کرد، معضل کوچی و ده نشین است. رییس جمهور غنی از برنامۀ منظم و آقای عبدالله از تلاش های کافی در جهت حل بحران و مسئله در این مورد سخن زده بودند.
اکنون یعنی در سال جاری کوچی ها به مرزهای منطقه های مرکزی به وی‍ژه ولسوالی های دایمیرداد، حصه اول بهسود و مرکز بهسود رسیده اند و اگر به این امر پرداخته نشود، ممکن است بازهم رویارویی و فاجعه به بار آید. پس به نظر می رسد که موقع وارد عمل شدن فرا رسیده است.
به هر حال، اکنون که اعضای حکومت تکمیل شده و به اصطلاح از تشکیل سازی عبور کرده ایم، مردم را دریابید و گرنه پی آمدهای زیان باری برای کشور خواهد داشت.